Na jarenlang slachtoffer te zijn geweest van lichamelijk en geestelijk geweld, krijgt Dewi haar leven stukje bij beetje weer op de rit. In STERK Magazine doet ze haar verhaal.
“Het was 5 maart 2015. Ik bracht mijn jongste zoontje naar school. Net als alle andere dagen parkeerde ik mijn auto voor school, gaf hem een kus en zei gedag. Niks bijzonders. Toch had ik een verontrustend gevoel, alsof ik wist dat er iets ging gebeuren.
In mijn achteruitkijkspiegel zag ik mijn ex-partner, de vader van mijn zoontje, aan komen rijden. Meteen voelde ik paniek, maar voordat ik de kans kreeg om weg te rijden, was hij al uitgestapt en had mijn deur opengetrokken. Hij schreeuwde tegen me waarom ik me in godsnaam liet mishandelen door mijn nieuwe vriend. Daarna begon hij op me in te slaan en vroeg of hij dan maar hetzelfde moest doen. Het lukte me hem terug te duwen, de deur dicht te trekken en weg te rijden, maar hij kwam me achterna. Tijdens die achtervolging heb ik doodsangsten uitgestaan. Ik belde een vriendin en vroeg haar om naar het dichtstbijzijnde politiebureau te komen, dan reed ik daar ook naartoe.”
Terug naar het begin
Daar, op het politiebureau, begint het herstelverhaal van Dewi. Zij is 43 jaar en alleenstaande moeder van drie kinderen: twee zoons, van 12 en 23, en een dochtertje van bijna 3. Dewi groeide op in een liefdevol gezin, met haar vader, moeder en een oudere zus. Zij stonden altijd voor Dewi klaar, en nog steeds. Iets waar ze nog iedere dag blij mee is.
“Als klein meisje was ik een vrolijk, maar gevoelig en verlegen kind. Mijn beste vriendinnetje woonde in Breda en vanaf mijn 11e mocht ik alleen met de trein van Eindhoven naar haar toe. Op een dag, ik was inmiddels 13, zei ik tegen mijn moeder dat ik naar de Efteling ging. Een leugen. Met alle gevolgen van dien. Ik nam stiekem de trein naar Breda om ergens te gaan zwemmen met mijn vriendin en haar vrienden. Eén van hen trok me ineens het riet in en ging bovenop me liggen. Ik riep nog dat hij van me af moest gaan en probeerde hem weg te duwen. Mijn vriendinnen zagen het gebeuren, maar hadden niet door wat er echt aan de hand was. Ze moesten zelfs lachen. Toen ik thuiskwam, schaamde ik me en dacht dat dit alles het gevolg was van mijn leugen. Ik heb het verhaal aan één vriendin verteld en op haar advies een morning after pil gehaald. Verder heb ik er niet over gesproken. Ik deed gewoon alsof er niks gebeurd was.”
Lees het artikel verder in het online magazine www.sterkmagazine.nl